Gisteravond heb ik de indrukwekkende film ‘Dances with Wolves’ gezien. Dit was voor mij niet de eerste keer, Het is immers een prachtige film over een Amerikaanse luitenant die in contact komt met Indianen en daar een band mee schept. Heb je hem nog niet gezien, dan zou ik het zeker doen! De film heeft niet voor niets 7 oscars gewonnen. Ik zal niet veel over het plot van de film bespreken, maar de gebeurtenissen in die film hebben mij wel aan het denken gezet. Het is nu 150 jaar later, maar sommige dingen uit de film zijn in mijn ogen nog steeds actueel.

Naast dat de film de harde realiteit laat zien van de blanke man die de Indiaan verdrijft, heeft de film mij ook iets anders laten zien. In de film leven de Sioux (de Indianenstam) van de jacht op bizons. Ze schieten enkel wat ze nodig hebben en gebruiken dat in zijn volledigheid. De huid, het vlees en zelfs de botten. Ze laten niets achter. Dit was dus hun bron van leven. Zonder bizons geen leven. In de film zie je de Indianen een enorme groep bizons bekijken van een afstandje. En gek genoeg is dat stukje hetgeen wat bij mij de meeste indruk heeft gemaakt. Hier onder is het stukje te bekijken.

Ten tijden van wanneer de film zich afspeelt, zouden er nog miljoenen bizons zijn, Na de film heb ik opgezocht wat de huidige aantallen zijn en die zijn echt maar een fractie van wat het was. Inmiddels is de bizon een zeer beschermd dier. Hetzelfde geldt voor de wisent, de Europese bizon. Daar zijn er zelfs nog veel minder van. Hier schrok ik van. Wij hebben dan wel geen bizons in Nederland, maar wel tal van andere dieren en planten die een enorme afname hebben ondervonden. In het voedselpark wat ik beheer leven onder andere rugstreeppad, torenvalk, ringmus, spotvogel en nachtegaal. Al deze soorten hebben een ongunstige staat van instandhouding en staan op de rode lijst. De staat van instandhouding is een maatstaaf van de duurzaamheid van de populatie. En als deze ongunstig is, betekent het dat er de populatie in Nederland er niet goed voor staat. Dit zijn onze bizons! Sterker nog, ik wil niet dat dit onze bizons worden. Dat de torenvalk straks zeldzaam is, terwijl het zo simpel is om de soort er bovenop te helpen. Het voelt voor mij als een doel om mijn steentje bij te dragen voor deze soorten. Wat dat betreft doe ik het goed. In het voedselpark heeft een torenvalkenpaar al zeven jongen grootgebracht in twee jaar, heeft één seizoen een ringmus gebroed in het park en broedt een ringmus al drie jaar achtereenvolgens in een kast die bij mijn oma in het plantsoen hangt. Maar het voelt niet als genoeg. Een kast ophangen is één ding, maar er is nog zoveel meer mogelijk en dan kom ik weer uit bij hetzelfde. We moeten echt stoppen met de overbeheersing van onze leefomgeving. Wij zelf ondervinden hier ook nadeel van. Kijk naar onze ratten en muizenplagen in het stedelijk gebied. Die heb je in veel mindere mate als de natuurlijke predatoren zich er wel thuis zouden voelen.

Nu jagen wij gelukkig niet op deze rode lijst soorten. Ook zijn zij allen wettelijk beschermd tegen verstoring. Ik wil niet dat deze soorten onze bizons worden. Heb mij dus ook voorgenomen om deze te gaan helpen waar ik dat kan. In het voedselpark, in de Munnikkenpolder, rondom mijn huis en bij iedereen die hulp wil hebben. In de film gaat de hoofdpersoon, John Dunbar, heel mooi om met natuur (Zie filmpje hieronder). Hij observeert in plaats van er direct een stempel op te plaatsen. Veel mensen willen die bepaalde vogel niet in de tuin hebben of vinden ze vervelend, want  ….(verzin hier een onzin reden). Doe eens een stapje terug en kijk naar wat dit dier doet en wat jij er eventueel aan kunt hebben. We zitten nu allemaal ontzettend veel tijd thuis en weten soms niet wat we met onze tijd aan moeten. Kijk eens om je heen naar de omgeving waar jijzelf invloed op hebt. Je tuin, je woning, de groenstrook voor je deur en kijk eens of je hier invloed op kan uitoefenen. Adopteer een stuk plantsoen met buurtbewoners, hang zelfgebouwde kastjes op, graaf een poel, leg een takkenril aan en kijk wat jouw verandering teweeg gaat brengen. Je zult echt verbaasd zien hoe snel dingen in gebruik genomen zullen worden. Op deze manier kunnen we bepaalde soorten zeker weten een handje helpen. Daarnaast kun je dat stukje groen voor de deur onsterfelijk maken door waarde te geven die niet zomaar verwijderd mag worden en wettelijk beschermd is. Geloof mij, het geeft echt heel veel voldoening. Ik heb inmiddels flink wat soorten een thuis gegeven. Een spreeuw en een pimpelmees in kasten aan mijn huis, een torenvalk, ringmus, spotvogel, fitis, tjiftjaf, zanglijster, heggenmus, winterkoning en zelfs een fazant in het voedselbos. Mocht je hulp willen hebben bij het maken van een plannetje of kijken naar de mogelijkheden, stuur mij bericht. Dan ben ik meer dan bereid om je van advies te voorzien. boswachterenco@gmail.com

Vreemd eigenlijk. We behandelen de planeet niet echt als ons huis, aangezien we er heel slordig en klakkeloos mee omgaan. Totdat er opeens een buitenaardse invasie zou komen. Dan wordt het opeens met huid en haar verdedigd en zien we de waarde er van in. Zonde.